Το Καζίνο Βαρωσίων και η ταραχώδης ιστορία του…… Οδός Ερμού 1926
Η πιό παλιά φωτογραφική αποψη της Οδού Ερμού στο αρχείο της συλλογής χρονολογείται απο το 1926. Ευτυχώς η φωτογραφία είναι αρκετά καθαρή και μας δείχνει πολύτιμα στοιχεία της κοινωνικής και εμπορικής ιστορίας της πόλης καθώς και της ωραίας αρχιτεκτονικής (όπως τα μαγαζιά με τια κομψές Κυπριακές καμάρες τους ηλιακούς των προσόψεων) που χάθηκαν με την πάροδο του χρόνου και την ανάπτυξη.
Μπροστά, στα αριστερά (1) διακρίνεται το φαρμακείον Ο Φοίνιξ του Γ. Πάλμα. Ο Γεώργιος Πάλμας, απόφοιτος του πανεπιστημίου του Λονδίνου, ηταν ο πρώτος φαρμακοποιός των Βαρωσίων. Μπροστά στα δεξιά (2) διακρίνεται το καφενείο του Βοσκαρή και αμέσως μετα το κουρείον του Αντώνη Κανικλίδη (3). Στο βάθος δεξιά (4) διακρίνεται το ανώγειο κτίριο του Καζίνου στην διασταύρωση Ερμού και Κίμωνος. Διακρίνονται επίσης τα σύρματα ηλεκτρισμού; η ηλεκτροδότηση της Αμμοχώστου άρχισε το 1922.
Το Καζίνο είχε ταραχώδη ιστορία όπως αφηγείται ο Μιχαήλ Κούμας στο βιβλίο του Τα Παληά Βαρώσια και η Παληά Αμμόχωστος.
Γράφει ο Κούμας:
Γειτονικόν πρός το καφενείον του Μπάρπα Γιάννη ήτο και το ανώγειον Καζίνο επι των οδών Ερμού και Κίμωνος, το οποίον εις παλαιοτέρους καιρούς επί Τουρκοκρατίας, συνεκέντρωνε τους προεστούς του Βαρωσιού, σαν π.χ. τον Χατζηπέτρον, τον Γεώργιον Σωτηρίου, τον Σωτηράκην Εμφιετζήν, τον Ευαγγέλην Λοίζου, τον Χρυσόστομον Λοίζου, τον Λουκάν Γεωργίου, τον Λουκάν Κωνσταντινίδην, τον ιατρόν Δημήτριον Μητίδην και ολίγους άλλους.
Εδώ επάνω κατά τις τελευταίες μέρες της Τουρκοκρατίας οι προύχοντες μας εψιθύριζαν τα νεώτερα κρυφά κρυφά από τα Τούρκικα αυτιά. Ητο τότε, ως γνωστόν, η εποχή του μεγάλου Ρωσσοτουρκικού πολέμου στα 1877-78 μ.χ. και οι καυμένοι οι ραγιάδες εμαζεύοντο αθόρυβα μέσα στον ανεμόμυλον του Χατζηγιώρκη του Οβραίου πάνω στην τούμπαν, κατά την σημερινήν οδόν Ανεμομύλου, και εδιάβαζαν την μοναδικήν ελληνικήν εφημερίδα Νέαν ήμέραν της Τεργέστης, που εφθανε στήν Λάρνακα κάθε μήνα, και που την μετέφεραν κρυφά στα Βαρώσια. Και η ενημερότης αυτή παρ ολίγον να εστοίζιζε τότε την ζωήν και εις τοιυς ιδίους αυτο΄υς τους προεστούς και εις πολλούς αλλους Βαρωσιώτες. Ιδού πώς εδημιουργήθη ο κίνδυνος αυτός και πώς απεσοβήθη.
Κατά τους πρώτους μήνες του 1878 έπληροφορήθησαν οι εκλεκτοί θαμώνες του Καζίνου ότι τα Ρωσσικά στρατεύματα νικηφόρα διέβησαν τον ποταμόν Δούναβιν και εκυρίευσαν την οχυράν πόλιν της Βουλγαρίας Πλεύνας που την υπερήσπιζε γενναιότατα ο Τούρκος αρχιστράτηγος Οσμάν Πασάς, και οτι οι Ρώσσοι ακάθεκτοι εφθασαν εις τον Αγιον Στέφανον προ των πυλών της Κωνσταντινουπόλεως.
Την πτερόεσσαν και χαροποιόν δια τους Χριστιανούς φήμην ακουσε και ο κάτωθεν του Καζίνου Τούρκος καφετζής, όστις ανήγγειλε τα δυσάρεστα δια τους Τούρκους νέα εις πολυάριθμον συγκέντρωσιν των ομοφύλων του εις την πλατείαν της Αγίας Σοφιάς της Αμμοχώστου, την ώραν ακριβώς που το Τουρκικόν πλήθος ενθουσιωδώς διετυμπάνιζεν ότι τα Τουρκικά στρατεύματα ενίκησαν τους Ρώσσους και συνέλαβαν τριακόσιας χιλιάδας αιχμαλώτους με τον Τσάρον των μαζή.
Το νέον έπεσεν ως βόμβα εις το μέσον του Τουρκικού όχλου, όστις εξετράπη είς ύβρεις και απειλάς κατά του Τούρκου καφετζή, του αγγέλου κακών, και εζήτει επιμόνως να μάθη ποιός του είπε το κακό μαντάτο για τον Πατισιάχ και το ντοβλέτι.
Ο καφετζής τότε υπό τας απειλάς και τις ύβρεις είπεν οτι το είχεν ακούσει απο τους Ρωμηούς στο άνωθεν του καφενείου Καζίνο, και οι Τούρκοι έξαλλοι ητοιμάσθησαν να ανεβούν το πρωί στο Βαρώσι να σφάξουν τους άπιστους που είπαν πως η Πλεύνα έπεσεν εις χείρες των γκιαούρ Μοσκώφ. Μα ευρέθη απο μηχανής θεός την στιγμήν εκείνην ο καλός Αμοχουστιανός τούρκος Ζουχτί εφέντης, όστις έδραμεν όρθρου βαθέως στα σκαλοπάτια της θύρας του Καζίνου επι της οδού Κίμωνος και προς την εκκλησίαν του Αγίου Νικολάου, και επληροφόρησε δεόντως τον καφετζήν Δημήτρην Μιντήν να ειδοποιήσει πάραυτα τους προύχοντας δια τον μεγάλον κίνδυνον που επεκρέματο επί των κεφαλών των και όλων των Ελλήνων Χριστιανών του Βαρωσιού.
Και με τις πρώτες αντάυγειες της ροδοδάκτυλης θεάς οι ηγέται της Ελληνικής κοινότητος έκαμαν κρυφά το συμβούλιον των και εφεύραν την λύσιν:
Απεφάσισαν δηλαδή να συνεννοηθούν με κάποιον, τον οποίον θα εφευγάτιζαν αμέσως σε κανένα προξενείο στην Λάρνακα και να επιρρίψουν επάνω του την διάδοσιν της Τουρκικής ήττης εις το Βαλκανικόν μέτωπον. Και ως τοιούτον επέλεξαν τον ιατρόν Δημήτρην Μητίδην, όστις εγένετο ευθύς άφαντος, σωθείς πράγματι εις ξένο κουσουλάτο της Σκάλας, και έτσι η μανία του καταφθάσαντος μετά μαχαιρών και ροπάλων και ύβρεων τουρκικού όχλου εκόπασεν. Και όταν μετ ολίγους μήνας η Τουρκία παρεχώρησε την Κύπρον εις την Αγγλίαν, ο ιατρός Μητίδης επανήλθε σώος και αβλαβής στην πόλιν και στήν οικογένειαν του.
Ammohostos wordpress com
