Μεχρι το 1900 υπήρχαν μόνο δύο καφενεία στην Αμμόχωστο , ενα τουρκικό , στην πλατεία του καθεδρικού ναού του Αγίου Νικολάου , κι ένα ελληνικό στο Βαρώσι όπου συγκεντρώνονταν νέοι και γέροι για να ξεκουραστούν μετά απο μια κοπιαστική μέρα στις δουλειές τους . Κάθονταν στο καφενείο κουβεντιάζοντας καθώς κάπνιζαν το τσιγάρο τους ή τον ναργιλέ τους και έπιναν καφέ , γκαζόζα , λεμονάδα ή τριαντάφυλλο .
Στις δεκαετίες που ακολούθησαν λειτούργησαν κι άλλα καφενεία ως χώροι συνάντησης και επικοινωνίας ανθρώπων απο διάφορα κοινωνικά στρώματα . Εκεί σύχναζαν οι άνδρες της πόλης για να μάθουν τα τοπικά αλλά και τα παγκόσμια νέα και για να αφουγκραστούν την κοινή γνώμη εκφράζοντας τη δική τους επι παντός επιστητού . Εκεί γίνονταν έντονες συζητήσεις για θέματα πολιτικού , θρησκευτικού , κοινωνικού , οικονομικού αλλά και γενικού ενδιαφέροντος . Εκεί έκλειναν οι διάφοροι έμποροι συμφωνίες και καθόριζαν τις τιμές των προϊόντων τους . Τέλος εκεί έδιναν πολλοί Κύπριοι τα χέρια τους για να σφραγίσουν κάποια απόφαση ή συμφωνία …αρραβώνα , γάμου , προίκας , και πώλησης κτηματικής περιουσίας .
Στην ενασχόληση των θαμώνων προστέθηκαν με τα χρόνια το τάβλι και η τράπουλα με πιο συνήθη παιγνίδια τη σπάστρα ( ξερή) , και την πιλόττα ( γαλλικό παιγνίδι που μοιάζει με Μπριτζ) . Οι κουμαρτζήδες εμφανίστηκαν πολύ αργότερα και περιορίζονταν σε μια απόμερη γωνιά ή σε ένα μικρό δωματιάκι που υπήρχε στο βάθος του καφενείου αφού η χαρτοπαιξία οχι μόνο διώκοταν απο το νόμο αλλά θεωρείτο απο τον περισσότερο κόσμο επαίσχυντη συνήθεια .
Μετά την κατασκευή και λειτουργία του σιδηροδρόμου το 1905 και του νέου λιμανιού της Αμμοχώστου τον επόμενο χρόνο που οδήγησαν στην αύξηση του πληθυσμού της πόλης και στην άνθηση του εμπορίου λειτούργησαν και άλλα καφενεία καθώς και ζαχαροπλαστεία , εστιατόρια και οικογενειακά κέντρα .
Αμμόχωστος, Φωτογραφικές Αναμνήσεις , Α. Σωτηρίου
